Cytat:Sukcesywnie zasiedlana przez kolejne fale przybyszów w ciągu ostatnich 10 tysięcy lat, Kalifornia była jednym z najbardziej zróżnicowanych pod względem językowym i kulturowym regionów prekolumbijskiej Ameryki Północnej. Mieszkało tu ponad 70 odmiennych grup Indian. Duże, osiadłe grupy Indian zamieszkiwały wybrzeże Pacyfiku, który był głównym źródłem pożywienia. Obok połowu ryb polowano na ssaki morskie. Grupy zamieszkujące tereny śródlądowe żyły z myślistwa i zbieractwa. Indianie kalifornijscy w zależności od grupy znacznie różnili się w organizacji – istniał podział na grupy, plemiona, wioski. Mimo różnic byli ze sobą powiązani sojuszami, więzami handlowymi, rodzinnymi, choć toczyli także walki.

Kalifornię odkrył portugalski żeglarz João Rodrigues Cabrilho w 1542. Mimo, iż był Portugalczykiem, służył Hiszpanii. 37 lat później Angielski odkrywca i korsarz Francis Drake opłynął wybrzeże Kalifornii i zgłosił pretensje do jego części. Hiszpańscy kupcy zaczęli wykorzystywać Kalifornie w trakcie podróży z Filipin do kolonii hiszpańskich w Meksyku od roku 1565. W 1602 Sebastian Vizcaino zbadał i opisał na mapie wybrzeże Kalifornii na polecenie wicekrólestwa Nowej Hiszpanii.

Hiszpańscy duchowni zaczęli zakładać ośrodki misyjne wzdłuż wybrzeża (powstało ich 21) aby nawracać miejscowych Indian. Pierwszy ośrodek misyjny został założony w San Diego w 1769. Wokół misji pojawiły się małe miasteczka, był to początek hiszpańskiego osadnictwa w tej części Kalifornii. Nową prowincję nazwano "Alta California" (Górna Kalifornia, do dziś istnieje w Meksyku stan o nazwie Kalifornia Dolna). W 1821, w wyniku powstania przeciwko władzy Hiszpanii, Kalifornia staje się częścią niepodległego Meksyku i pozostaje nią przez 25 lat.

Od 1820 traperzy i osadnicy z USA oraz Kanady zaczynają przybywać do Północnej Kalifornii, stając się motorem przemian, które wkrótce dotkną tę część Meksyku. Ci nowi przybysze odkrywają szlaki przez góry oraz pustynie Kalifornii zasiedlając niezamieszkane dotąd rejony. W tym samym okresie Imperium rosyjskie bada wybrzeże Kalifornii i zakłada punkt handlowy w Fort Ross.

W 1846 osadnicy amerykańscy buntują się przeciwko Meksykowi (tzw. Rewolta Niedźwiedziej Flagi), ustanawiając w Sonomie Republikę Kalifornii. Pierwszym i zarazem ostatnim prezydent Republiki był William B. Ide, który odegrał bardzo ważną rolę w czasie powstania. Okres jego urzędowania trwał 25 dni i zakończył się wraz z zajęciem Kalifornii przez siły Stanów Zjednoczonych.

Republika Kalifornii istniała zatem bardzo krótko. Gdy wybuchła rewolta niedźwiedziej flagi trwała wojna amerykańsko-meksykańska (1846-1848). Powstańcy w Kalifornii liczyli zatem na wsparcie z USA. Pomocy udzielono – komandor US Navy John D. Sloat wpłynął na zatokę Monterrey i rozpoczął okupację Kalifornii przez USA. Górna Kalifornia skapitulowała w mniej niż miesiąc przed siłami amerykanów, po serii kampanii na południu (oblężenie Los Angeles, bitwy pod Dominguez Rancho, San Pasqual, Rio San Gabriel i La Mesa). Californios (jak określało się hiszpańskojęzycznych mieszkańców regionu) w 1848 w Cahuendze podpisują traktat oddający Kalifornię Amerykanom. Wraz z Traktatem z Guadalupe Hidalgo, kończącym wojnę między Meksykiem a USA, Kalifornia zostaje podzielona między obydwa państwa.

W 1848 liczba osadników amerykańskich w Kalifornii nie przekraczała 15 000, ale wraz z odkryciem złota i powiązaną z nim masowymi migracjami ze Stanów, Europy i Kanady znacznie wzrosła. W 1850 Kalifornia przystąpiła do Unii jako 31 stan. Niewolnictwo było w niej zakazane.

Miejscem pobytu władz Kalifornii pod rządami Meksyku było Monterrey (od 1777 aż do 1835, gdy to meksykańskie władze opuściły Kalifornię). Amerykańska administracja szukała miejsca na swą siedzibę. Początkowo było to San Jose (0d 1850 do 1851). Następne były Vallejo (1852-1853) i Benicia (1853-1854). Ostatecznie jednak stolicą Stanu zostało w 1854 Sacramento i jest nią (z małą przerwą w 1861, gdy podczas powodzi posiedzenia legislatury stanowej odbywały się w San Francisco) do dziś.

Podróże między Kalifornią a środkową i wschodnią częścią USA były bardzo czasochłonne i niebezpieczne. Zmieniło się to jednak w raz z budową pierwszej transkontynentalnej linii kolejowej przebiegającej przez przełęcz Donner w górach Sierra Nevada. Wraz z budową tej linii kolejowej setki tysięcy osadników przybywało do Kalifornii ze wschodu. Główną przyczyną migracji były znakomite warunki do uprawy ziemi.

We wczesnym okresie XX w. ilość przybywających do Kalifornii uległa zwiększeniu wraz z rozwojem połączeń kolejowych i budową autostrad. W okresie od 1900 do 1950 ludność stanu wzrosła z 1,4 mln do 10,5 mln, co sprawiło, że Kalifornia stała się najbardziej zaludnionym stanem w USA.